เอารูปจาก freedom trail มาฝาก แต่ละรูปเป็นอะไรบ้าง บอกตรงๆ ว่าจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน (บอกแล้วว่าไม่ได้สนใจเท่าไหร่) หากอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับ freedom trail ก็ search หาใน google เอาเองแล้วกันนะครับ ข้อมูลเพียบ

วันแรกๆ ใน Boston นอกจากเรียนภาษาอังกฤษที่ BLI วันละ 7 ชั่วโมงแล้ว เราก็ไม่มีอะไรทำมากนักในช่วง weekend ก็เลยถือโอกาสเที่ยวสักหน่อย ในภาพนี้ ถ่ายที่ Frog Pond เรานัดกับเพื่อนๆ ชาวญี่ปุ่นไปเดินตาม Freedom Trail เป็นการเดินตามเส้นทางประวัติศาสตร์การปลดปล่อยอิสระภาพของอเมริกา จริงๆ ผมเองไม่ได้สนใจประวัติศาสตร์อเมริกันเท่าไหร่ ประวัติศาสตร์ไทยเองยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย แต่อยากเดินออกกำลังกายและชมเมืองมากกว่า

3 สัปดาห์ที่ BLI ผ่านไป บางคนชอบ บางคนไม่ชอบ โดยเฉพาะเพื่อนญี่ปุ่นเรานี่ attitude แทบจะติดลบ สำหรับตัวผมเอง BLI ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง ตรงที่ทำให้เราได้ซึ้งว่าภาษาอังกฤษเรานั้นมันก็เหมือนชาวเขาเข้ากรุงนั่นเอง พูดกับฝรั่งทีไร มันทำหน้างงๆ ทุกที ข้อดีอีกอย่างก็คือ ทำให้เราได้พบกับเพื่อนญี่ปุ่นอีก 5 คน และเกาหลีอีก 1 คน เป็นการสร้างสัมพันธ์ล่วงหน้าก่อนที่จะต้องอยู่ด้วยกันอีก 2 ปีเต็ม เพื่อนญี่ปุ่นทุกคนน่ารัก และเป็นกันเองมาก บางคนก็บ้าโคตรๆ ดูจากรูปเอาเองก็พอจะรู้ สองรูปนี้ถ่ายโดย Go (เสื้อขาว ขวาสุด) ถ่ายที่คลับอะไรซักอย่างจำชื่อไม่ได้แล้ว เผอิญวันนั้นเป็น Asian Night เราเลยลองไปกันดู เหมือนเป็นการประกาศอิสรภาพจาก BLI (แต่ต้องตกอยู่ในการควบคุมของ Harvard Summer School ต่อไป) คลับที่นี่เปิดเพลงได้น่าเบื่อมาก มีแต่ hip hop จังหวะเดียว แถมยังมีท่าเต้นเถื่อนๆ โชว์ให้ดูอีกต่างหาก ให้ไปคราวหน้าคงต้องคิดหนัก ไปหาผับร็อคหรือแจ็ซเจ๋งๆ น่าจะเวิร์คกว่า

เวลาผ่านไปเร็วมาก เราเริ่มชีวิตใน Boston ด้วยการอยู่กับ Homestay สองสามีภรรยา Janet & Tom ทั้งสองมีลูก 7 คน แต่ทุกคนก็แยกไปมีครอบครัวและมีบ้านของตัวเองตามวิถีอเมริกัน ทิ้งให้สองตายายอยู่กันตามลำพัง ผมแอบถาม Janet ว่าเหงามั๊ยที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ในขณะที่ Tom ต้องออกไปทำหน้าที่บุรุษพยาบาล Janet หยุดคิดเล็กน้อย แล้วก็ตอบด้วยสีหน้าเศร้าๆ ว่า ก็เหงาบ้าง แต่ทำไงได้ วันๆ ก็มีงานบ้าน งานสวน ช่วยคลายเหงา ฟังแล้วก็รู้สึกหดหู่ ผมไม่อยากให้วิถีดีงามของไทย ที่เราอยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ มีปู่ย่าตายายพร้อมหน้าต้องหายไป เรากำลังถูก westenized กันมากไปแล้ว เรื่องของ Janet & Tom นั้นน่าทึ่งตรงที่ Tom มาเจอ Janet ที่โบสถ์ ตอนนั้นเป็นคนแปลกหน้าใน Brighton และ Janet ก็มีลูกอยู่แล้วถึงเจ็ดคน และสามีเสียชีวิตไปแล้วปีกว่า ความรักของทั้งสองคนก่อตัวอย่างไร ผมไม่กล้าซักมาก แต่ทึ่งกับ Tom จริงๆ ที่ไม่ยอมให้อุปสรรคอะไรมาขวางความรักของเขาได้ ทุกวันนี้ลูกบางคนก็เรียก Tom ว่า Tom บางคนก็เรียกว่า Dad ดูๆ ก็เป็นครอบครัวที่มีความสุขดี เราทั้งสองคนออกจากบ้าน Janet วันที่ 23 มิถุนายน เพื่อมา settle up ที่ Archstone Kendall Square จริงๆ ก็อยากอยู่ต่อกับ Janet เหมือนกัน เพราะเริ่มรู้สึกมีความผูกพันธ์ ตัว Janet & Tom ก็ดูจะปลื้มเราสองคนไม่น้อย เที่ยวไปประกาศกับเพื่อนบ้านทั่วว่ามีสองหนุ่มนักเรียน MIT จากไทยแลนด์มาอยู่ที่บ้าน แต่ทำไงได้ (ยืมคำ Janet มา) แล้วจะกลับไปเยี่ยมนะครับ Janet เราอยู่ใกล้กันนิดเดียวเอง

3 weeks at BLI (Boston Language Institute) has passed. I just realize that my English is very poor, especially pronunication. I found myself a difficulty in pronounce words with "r, l, th, v, w,". Instead of increasing my confidence, BLI made me paranoid when speaking with native speakers (actually, made me more aware of mispronunciation). In these pictures, you'll see Dick (the oldest guy), my first afternoon pronunciation class' teacher, Robert (a guy with mustache), my last afternoon pronunciation class' teacher and Brad (the youngest one I guess), my morning class' teacher. Besides gaining more knowledge in English, I had a great opportunity to meet new friends: Go, Teru, Miyuki, Ken and Kei from Japan; KYS from Korean; Gib from Thailand; and all teachers from the US.

My homestay is located in the area called Brighton, one of the most peaceful area in MA (or maybe in the US). My house is the rightmost one. The house is almost 100 years old but still in good condition. I lived in Brighton for 3 weeks and then moved to an apartment complex called "Archstone Kendall Square"

Inside Sloan P'Pim, SCG Sloanie Class of 2007, our guide that day Another corner of Sloan

The first day in Boston was cool and wet. I was guided by my host's daughter, Donna, to wander around China Town and Kendall Square. I and P'Aiem (another Thai Sloanie from SCG) had a big plate of roasted duck, pork and chicken on rice in China Town. The meal costed us about 9 bucks (around 360 Baht). Every meal here is big and expensive. I had to say to myself "never convert the money I paid into Thai currency; otherwise, I may get too uptight"

Actually, I would like to write this blog in Thai, but there is no Thai font installed in my notebook. I apologize if you find any language here is misused. You are welcome to correct it anyway. Let me start my story. June 3rd, 2006 I and another 3 guys and 1 girls catched a plan from BKK to Boston. It took about 20 hrs with 2 stops at Narita and Chicago. It was my first time to spend such a long hour like this in an airplane. We arrived Logan International Airport in Boston around 7.30 p.m. of June 3rd, 2006. (BKK time is 11 hour ahead of Boston) It was raining and cool. We would like to take a taxi to our homestay ASAP but, what a damn luck, we had to wait for another 3 hours to our luggage to arrive....